တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ အပိုင္း(၁)

 အရွင္ဣေႏၵာ (ျမိဳင္-ကမာ)

(ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည့္႐ံုျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးသည္ စာေရးသူ၏ မွတ္တမ္းျဖစ္ေၾကာင္း သိႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ့္ ဒုိင္ယာရီစစ္စစ္တစ္ခုလုိ ေန႔ေတြ ရက္ေတြ အတိအက်ေတာ့ မပါပါ။ အဓိက စာေရးသူေတြ႕ရသမွ် အေတြ႕အၾကံဳေလး
ကုိ မွတ္တမ္းသဖြယ္ ဖန္တီးေရးသားထား ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူသည္ 2010 ခုကတည္းက အိႏၵိယႏုိင္ငံ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္ခါစမွစ၍ ခုခ်ိန္ထိ ေတြ႕ၾကံဳေသာ အေျခအေန အခက္အခဲမ်ားကုိ မွတ္တမ္း
သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ဗဟုသုတရေစရန္အတြက္ ရည္ရြယ္၍ ေရးသားတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါး၌ ပါ၀င္မည္႔
အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္အားလံုးတုိ႔သည္ စာေရးသူတစ္ဦး တည္း၏ အေတြးအျမင္ အေတြ႕အၾကံဳမွ်သာ
ျဖစ္သည္။)

နာဂပူတကၠသိုလ္ႏွင့္ နာဂပူျမိဳ႕

နာဂပူတကၠသုိလ္သည္ နာဂပူျမိဳ႕၏ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ လမ္းမၾကီးေပၚ၌ တည္သည္။ နာဂပူတကၠသုိလ္သည္
အိႏၵိယႏုိင္ငံရွိ တကၠသုိလ္ေဟာင္းမ်ားစာရင္း၌ ပါ၀င္ေသာ တကၠသုိလ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဤတကၠသုိလ္ကုိ အဂၤလိပ္
တုိ႔လက္ထက္ (1923) ႏွစ္တြင္ စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ မွတ္တမ္းအရ ဤတကၠသုိလ္ကုိ အဖြဲ႕၀င္ေကာလိပ္ (၆)ခုႏွင့္ ေက်ာင္းသား (၉၂၇) ေယာက္ျဖင့္ စတင္ လည္ပတ္ေစခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းနာမည္ရလာကာ
ခုဆုိရင္ ဘြဲ႕လြန္ပညာသင္ၾကားေရး ဌာန-၇ ခု၊ လက္ေအာက္ခံေကာလိပ္- ၃ ခု၊ အဖြဲ႕၀င္ေကာလိပ္ေပါင္း- ၄၃၉
ခုျဖင့္ လည္ပတ္ ေနပါသည္။

နာဂပူျမိဳ႕သည္ မဟာရ႒ျပည္နယ္၏ ဒုတိယျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ၿပီး စာေရးသူေရာက္ ခဲ့ဖူးေသးေသာ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိျမဳိ႕မ်ားအနက္ ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သည္။ စီးပြါးေရးအရ အခ်က္အခ်ာ မက်
ေသာ္လည္း ခရီးသြားလာေရးႏွင့္ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးက႑ပ္မွာ မ်ားစြာ အခ်က္ အခ်ာက်သည္။ အေၾကာင္းကား
နာဂပူျမိဳ႕သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ အလယ္ပုိင္းတြင္ တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လိေမၼာ္သီး အထြက္မ်ားလုိ႔ လိေမၼာ္ျမိဳ႕
ေတာ္ (Orange city) ဟုလည္း တင္စားေခၚ ေ၀ၚၾကသည္။ သန္႔ရွင္းသည္။ သပ္ရပ္သည္၊ လူေနမႈ ထူထပ္ျခင္းမရွိ၊ (အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားသည္ လူဦးေရးထူထပ္ေလ့ရွိသည္။)။ 2001 ႏွစ္ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ သန္းေခါင္စာေရးအရ လူဦး
2.5 သန္းရွိသည္။ စာေရးသူအတြက္ ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းေနာက္တစ္ခုကား ဤျမိဳ႕သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားအျပား ေနထုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ထံမွ မ်ားစြာေသာ အကူအညီ အေလးေပးမႈ မရေစကာမႈ သူတုိ႔ႏွင့္ လမ္းေတြ႕ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရတာကုိ အျခားေသာ ဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္ မတူပဲ ဖီလင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ လမ္းမွာေတြ႕လွ်င္
၀ႏၵာမိ ဘေႏၱၾကီး (ဦးတင္ပါတယ္ ဘုရား) ဟူေသာ အသံကုိ ၾကားရသည္ကပင္လွ်င္ အင္အားတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာက္ငယ္စရာမလုိ၊ ေၾကာက္စရာ မလုိ။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံရတာကုိပင္လွ်င္ ထူးျခားေသာ ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ျခံဳေျပာရလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထား
အရေကာ လူ႕အသုိင္းအ၀ိုင္းအရေကာ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပ သည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

နာဂပူျမိဳ႕ႏွင့္ ျမိဳ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ အထင္ကရေနရာကေတာ့ ဒိကသ်ဘူမိ ျဖစ္သည္။ ဒိကသ်ဘူမိသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္
မ်ားအတြက္ အထူးပင္အေရးပါေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ဤေနရာ၌ ေဒါက္တာ အေဘဒကာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ လူေပါင္းေလးသိန္း နီးပါးေလာက္ တစ္ရက္တည္း ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဤေနရာသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားတုိ႔၏ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ေနရာျဖစ္
သည္။ (ဒိကသ်ဘူမိ (Deekshabbhoomi)-ဘာသာကူးေျပာင္း ေသာေနရာ) ဤအေၾကာင္းကုိ ေနာက္ပုိင္း သီးသန္႔ေရး
သား တင္ျပပါမည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ နာဂပူျမိဳ႕ႏွင့္ ကီလုိမီတာ၂၀ ကြာေ၀းေသာ Dragonpalace (နဂါးဘုရား) ျဖစ္သည္။
ကမၼတီ (kamptee) ျမဳိ႕ျပေလးမွာတည္ရွိၿပီး ဂ်ပန္ဘုရား႐ုပ္တုတစ္ဆူ ကိန္း၀ပ္စံပယ္ေတာ္မူသည္။ ဤဘုရားကုိ 1999
ႏွစ္တြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ၿပီး လူအမ်ားကုိ လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ Mother Noriko Ogawa Society, Japan မွ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ နာဂပူျမိဳ႕သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ဘူမိနက္သန္ေျမဟု ဆုိလွ်င္ မမွားႏုိင္ေပ။

နာဂပူတကၠသုိလ္ႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားအေျခအေန

စာေရးသူတုိ႔၏ တကၠသုိလ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေျခအေနမ်ားကုိ တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ဗဟုသုတရေစျခင္းအတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါသည္။ နာဂပူတကၠသုိလ္၌ ယခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ပညာသင္ရဟန္းေတာ္ (၁၀) ပါးရွိသည္။
အားလံုး PhD (ေဒါက္တာ) ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနရာတုိင္းမွာ အခက္အခဲရွိသည္ဆုိသည္မွာ အားလံုးလက္ခံျပီးသား ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိသာ ခံႏုိင္ရည္ရွိၾကသည္မွာ လူတုိ႔သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ဤအခက္အခဲမ်ိဳးကုိ အိႏိၵယမွာ ေက်ာင္းတက္ဖူးေသာေက်ာင္းသားတုိင္း ၾကံဳရတတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေက်ာင္းသားမ်ား
သည္ အတုိင္းအတာဆုိေသာ ေဘာင္အတြင္းမွာသာလွ်င္ ၾကံဳရသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ကား အတုိင္းအတာ တစ္ခုကုိ ေက်ာ္သြားျပီးလုိ႔ေတာင္ ထင္ရသည္။ ရွိေစဦးေတာ့၊ ငုတ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ ဟူေသာ စကားပံုကုိ လက္ကုိင္ထား၍ သီးခံၿပီး ေစာင့္ေနရသည္။ အျခားေသာတုိင္းျပည္ကလူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာကုိ စာေရးသူမၾကံဳဖူးသျဖင့္
မသိရပါ။ ဒါေပမယ့္ (ဤတုိင္းျပည္ကလူ) အိႏိၵယကုလားႏွင့္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရတာ အင္မတန္မွ စိတ္ရွည္ရသည္။

သူတုိ႔က တစ္မိနစ္ဆုိရင္ တစ္နာရီၾကာခ်င္ ၾကာသည္။ တစ္ရက္ဆုိလွ်င္ တစ္ပတ္ၾကာခ်င္ၾကာတတ္၊ တစ္ဖက္လူ ခဏစိတ္
ခ်မ္းသာေအာင္ စကားကုိ အလြယ္ေျပာလုိက္ တတ္ၾကသည္။ အိႏိၵယမွာ ေနဖူးေသာ သူမ်ား ေအ့ မိနစ္၊ ဒုိး မိနစ္ ဆုိေသာ
အသံမ်ား ၾကားဖူးၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဆုိင္မွာ ထမင္းသြားစားလွ်င္ မွာမွ ခ်က္သည္။ (ပူပူေႏြးေႏြးေတာ့ စားရပါသည္)
ဒါေၾကာင့္ အနည္းဆံုးနာရီ၀က္ ေစာင့္ရသည္။ သူတုိ႔သည္ စိတ္အလြန္ရွည္ တတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ သူတုိ႔၏ ဓေလ့တစ္
ခုျဖစ္ ေနပင္ၿပီး။ လူဦးေရမ်ားတဲ့အတြက္ အလုပ္တစ္ခုလုပ္လွ်င္ အျမဲေစာင့္ရသည္။ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း အက်င့္ပါကုန္ၿပီး
ဟု စာေရးသူ ထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔သည္ စိတ္ရွည္ၾကသည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ သည္။ ကုိယ့္လက္ထဲ မေရာက္မခ်င္း
အဆင္ေျပၿပီး၊ ရၿပီးဟု မည္သုိ႔နည္းမွ သတ္မွတ္၍ မရေပ။ ဤကား မယံုမရွိနဲ႔ ငမံုကုိယ့္ေတြ႕ျဖစ္သည္။ ကဲ- နိဒါန္းကေတာ့
ရွည္သလုိျဖစ္သြားၿပီး။ လုိရင္းကုိ ျပန္သြားရမယ္ဆုိရင္ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ စေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကေန ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။

နာဂပူျမဳိ႕သုိ႔ေရာက္လာျခင္း

တကယ္အားျဖင့္ အိႏိၵယမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ပထမဦးဆံုး အဆက္အသြယ္ ရွာရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾက
ေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ၾကိဳးစားရွာၾကသည္။ မည္သည့္ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးကုိ အားကုိး ရမည္နည္း။ လက္ရွိ အိႏိၵယႏုိင္ငံ
အတြင္း တကၠသိုလ္တစ္ခုခုကေန ေက်ာင္းတက္ေနဆဲျဖစ္ ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အရင္ဆက္သြယ္ရသည္။ သူတုိ႔ထံမွ သ
တင္း အခ်က္အလက္ေတြနားေထာင္ၿပီး သူတုိ႔က အဆင္ေျပေလာက္တယ္လုိ႔ေခၚမွ လာရသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကေခၚၿပီးဆုိရင္ လုပ္စရာရွိတာအားလံုးကုိ သူတုိ႔က ကူညီေပးရသည္။ supervisor (ၾကီးၾကပ္ေရးဆရာ) ရွာေဖြေရး၊ ေနေရးထုိင္ေရး စားေရးေသာက္ေရးကအစ သူတုိ႔၏လမ္းညြန္မႈျဖင့္ လုပ္ရသည္။ သည္လုိမွ မဟုတ္ရင္
မလြယ္ကူလွေပ။ ယခု ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူမ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ သည္ေနရာမွာ သိစရာတစ္ခုက ယခုအိႏိၵယရွိတကၠသုိလ္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ အကန္႔ အသတ္ႏွင့္သာ လက္ခံေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္
တကၠသုိလ္က ကုိယ္တက္ခ်င္တဲ့တကၠသုိလ္ထက္ လက္ခံမည့္ တကၠသုိလ္ကုိပဲ ဦးစားေပးရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္း
မ်ားကလည္း ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ရွာေဖြ ေမးၾကသည္။

စာေရးသူသည္ အရင္က အိႏၵိယကုိ တခါမွ မေရာက္ဖူးသလုိ အိႏိၵယသုိ႔ေရာက္ေသာ သူမ်ားတြင္ စာေရးသူႏွင့္
ရင္းႏွီးခင္မင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဆင့္ခံ အကူအညီျဖင့္ အိႏိၵယကုိ သီဟုိဠ္
ကေနတစ္ဆင့္ စမ္းတ၀ါး၀ါးႏွင့္ လာရသည္။ အတူလာေသာ သူငယ္ခ်င္းက အသိရွိေသာေၾကာင့္ သက္သာရာ
ရခဲ့သည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ အသိက ပင္လွ်င္ စားေရးသူတုိ႔ ႏွစ္ပါးကုိ ဤနာဂပူတကၠသုိလ္သုိ႔ လာေရာက္အပ္ႏွံ
ေပးခဲ့သည္။ တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးခဲ့ေခ်။ စာေရးသူ တက္မည္ဟု
စိတ္ကူးယဥ္ထားေသာ တကၠသိုလ္စာရင္းထဲမွာလည္း နာဂပူတကၠသုိလ္ မပါပါ။ စာေရးသူစိတ္ကူးယဥ္ထားတာက
ဘံုေဘ၊ ပုေနး၊ နယူးေဒလီစေသာ ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ရွိေသာ တကၠသုိလ္တစ္ခုခုျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အထက္ကေျပာ
ခဲ့သလုိ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ အရင္ဦးဆံုးအဆင္ေျပေသာ တကၠသုိလ္ကုိ တက္ခဲ့၇သည္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီတကၠသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာင္းလားမေကာင္း အေျခအေန ဘယ္လုိရွိမွန္းလဲကုိ တကယ္မသိခဲ့ေပ။ ေနာက္
ပုိင္းမွ ရရွိခဲ့ေသာ သတင္းအရ တကၠသုိလ္က မဆုိးလွ။ မဆုိးလွဆုိသည္မွာ ဤတကၠသုိလ္သည္ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိ
ေရွးက်ေသာ တကၠသုိလ္စာရင္း၀င္ တကၠသုိလ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားလဲ လာေရာက္တက္ ေရာက္
ေသာ တကၠသိုလ္ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္အၾကီးဆံုး မဟုတ္ေတာင္ အစုိးရအသိအမွတ္ျပဳ (ugc) တကၠသုိလ္တစ္
ခုျဖစ္သည္။

စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါး ဧၿပီလေလာက္တြင္ သီဟုိဠ္မွ အိႏိၵယကုိလာသည္။ ဘံုေဘ၊ ပုေနး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီနာဂပူျမိဳ႕ ကုိေရာက္လာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး၏အကူအညီ၊ ေနာက္ နာဂပူျမိဳ႕မွာရွိေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါး၏အကူညီျဖင့္ နာဂပူတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းအပ္ခဲ့ၾက သည္။ အဲဒီအခ်ိန္သည္ ရာသီဥတု ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စာေရး
သူတုိ႔ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသည္။

နာဂပူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ေလွ်ာက္ပံု

ဒီေနရာမွာ နာဂပူတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ေလွ်ာက္ပံု (admission procedure) တင္ျပခ်င္ပါသည္။ နာဂပူတကၠ
သုိလ္သည္ အျခားေသာ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိတကၠသုိလ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ေလွ်ာက္ပံုမွာ အနည္းငယ္
ကြဲျပားသည္။အမ်ားအားျဖင့္တကၠသိုလ္အမ်ားစုသည္တုိးဗီဇာ(touristvisa) ျဖင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ေလွ်ာက္ရသည္။
ေက်ာင္းသားအျဖစ္ approval letter ထုတ္ေပးၿပီး ထုိ letter ျဖင့္ ေဒါက္တာ ဗီဇာေလွ်ာက္ရသည္။ ထုိေနာက္ အိႏိၵယသုိ႔ျပန္လာၿပီး ေအးေဆးေက်ာင္းတက္ႏုိင္ၿပီး ျဖစ္သည္။

နာဂပူတကၠသုိလ္ကား ထုိသုိ႔မဟုတ္။ ေဒါက္တာ ဗီဇာနဲ႔သာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ေလွ်ာက္ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္ဦးဆံုး
eligibility certificate ရေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ Eligibility Certificate ကုိ Tourist Visa နဲ႔ေလွ်ာက္ရသည္။ အဲဒီ
eligible certificate ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ျပီး သုေတသနဗြီဇာ (Research visa) ေလွ်ာက္ရေသည္။ (တကၠသုိလ္အမ်ားစုမွာ
ထုိ eligibility certificate ရလွ်င္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္)။ထုိ Research Visa ျဖင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး admission form ကုိျပန္တင္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ႏွစ္ပုိင္း လုပ္စရာရွိသည္။ တစ္ပုိင္းက အရင္ဆံုး
eligible certificate ေလွ်ာက္ရမည္။ ဒုတိယပုိင္းက ထုိ certificate ႏွင့္တကြ Research visa ပါေသာ ပတ္စ္ပုိ႔ျဖင့္
ေက်ာင္းသား (admission )ျဖစ္ေရးကုိ ေလွ်ာက္ရသည္။ eligible certificate ကုိေလွ်ာက္ရတာ မၾကာေခ်။ တစ္
ပတ္ကေန တစ္လအတြင္း ရႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး (approval letter) က်ဖုိ႔ကား ၾကာသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္
(၆)လ ကေန (၁) ႏွစ္အတြင္း ထုတ္ေပးသည္။ ယခု စာေရးသူတုိ႔ ၾကံဳေတြ႕ရေသာ အခက္အခဲကား ဤ approval
letter ကိစၥျဖစ္သည္။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ အပုိင္း (၂) 

 အထက္မွာ ေရးခဲ့ၿပီးသကဲ့သုိ႔ နာဂပူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ခ်င္ေသာ သူမ်ားသည္ အပုိင္း (၂) ပုိင္း လုပ္ရသည္။ ပထမတစ္ပုိင္းက အရင္ဆံုး Eligibility certificate ရေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိ certificate ႏွင့္တကြ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာသံ႐ံုး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ အိႏိၵယသံ႐ံုးတုိ႔၏ သံမွဴးလက္မွတ္မ်ားပါေသာ ေဖါင္ (admission form) ကုိ သတ္မွတ္ထားေသာ ရက္အတြင္း တင္ရသည္။
စာေရးသူတုိ႔သည္ 2010 ေမလ တတိယပတ္ေလာက္မွ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္လာေတာ့မွ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာၾကား ေရာက္သြားခဲ့သည္။ နာဂပူျမိဳ႕ထဲရွိေသာ ရွရီသာရိပုတၱဗုဒၶ၀ိဟာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တည္းၿပီး ထုိေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းၾကီးကပင္ စာေရးသူတုိ႔အား ေက်ာင္းအျဖစ္ အပ္ႏွံျခင္း ကိစၥအ၀၀ကုိ ကူညီခဲ့သည္။

ေမလ တတိယပတ္ေလာက္မွာ ေလွ်ာက္တာ ေမလကုန္ခါနီးတြင္ Eligibility certificate ရသည္။ Eligibible certificate ကုိ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလးနဲ႕ ရေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ႏွစ္ပါး အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားသည္။ (တကယ္ လုပ္စရာအမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္ဆုိတာ စာေရးသူတုိ႕ မသိခဲ့ေၾကာင္း ရုိသားစြာ ၀န္ခံပါသည္)။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ စာေရးသူတုိ႕က ဒီ certificate ရရင္ ေက်ာင္းအပ္ႏွံတဲ့ကိစၥ ၿပီးၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔သုိ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ ထုိ certificate ႏွင့္ တကၠသုိလ္ကမွ ထုတ္ေပးေသာ လုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကုိ ယူ၍ နယူးေဒလီရွိ ျမန္မာသံရံုး သံမွဴးထံ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ သြားရဦးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူတုိ႔အား ဘယ္သူမွ လုိက္မပုိ႔ေတာ့ေပ။ စာေရးသူတုိ႔ကုိ နာဂပူသုိ႔ လာပုိ႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း နာဂပူမွာ ပူလြန္းလုိ႔ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ပုေနးကုိ ျပန္သြားၿပီးျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔သည္ နယူးေဒလီသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္သြားရသည္။ အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီတုန္းက ေၾကာက္စိတ္ စုိးရိမ္စိတ္ နည္းနည္း၀င္ခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လဲဆုိ ေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာ မေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြ႕ရဲ႕ ၾကားမွာ သြားလာရသည္ဆုိေတာ့ နည္းနည္း စုိးရိပ္စိတ္ျဖစ္မိတာ အမွန္ပင္။ အားလံုးကုိ (စိတ္ေၾကာင့္လားမသိ) ၾကည့္လုိက္ရင္ အမည္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

ဆင္ကန္းေတာတုိး ပမာ
နယူးေဒလီေရာက္ရင္ တည္းခုိဖုိ႔ နာဂပူဘုန္းၾကီးက နယူးေဒလီမွာ ရွိေသာ သီဟုိဠ္ ေကာင္စစ္၀န္ရံုးလိပ္စာကုိ ေပးခဲ့သည္။ သီဟုိဠ္ေကာင္စစ္၀န္ရံုးဆုိေပမယ့္ သီဟုိဠ္ Guest house ပါပဲ။ ခရီးသြားအမ်ားအျပား တည္းၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း တစ္ခန္းကုိ တစ္ည ရူပီ(၄၀၀) ေပးရသည္။
စာေရးသူတုိ႔သည္ နာဂပူမွ နယူေဒလီသုိ႔ ရထားစီးၿပီး သြားခဲ့သည္။ တစ္ညစီး မနက္ေရာက္။ ေနာက္တစ္ရက္ တနလၤာေန႕မွာ သံ႐ံုးသြားၿပီး သံမွဴးလက္မွတ္ယူ။ သံရံုးကလည္း လြယ္ကူစြာျဖင့္ လက္မွတ္ထုိးေပးခဲ့သည္။ သည္လုိျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတုိင္ပင္၍ နယူးေဒလီမွ အျမန္ဆံုးထြက္ခြါရန္ ဆံုးျဖစ္ၾကသည္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔သည္ တည္းခုိးခန္းခ (၄)ရက္စာ ရွင္းထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥက လြယ္လြယ္ၿပီးသျဖင့္ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ ဘံုေဘ (မုိဘုိင္း)သုိ႕ အျမန္ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘံုေဘကေနတဆင့္ သီဟုိဠ္သုိ႔ ျပန္ရမည္။ သီဟုိဠ္ကေန ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ၿပီး ဗီြဇာယူ နာဂပူသုိ႔ ဇြန္လုိင္ (၁၇) ရက္ေနာက္ဆံုးထား၍ စာေရးသူ႕၏ admission form (ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရးေဖါင္) ကုိတင္ရမည္ျဖစ္သည္။

နယူးေဒလီမွ ဘံုေဘသုိ ျပန္ဖုိ႔ရန္ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ အေၾကာင္းကား ရထားလက္မွတ္၊ ကားလက္မွတ္မ်ားကုိ ဘယ္လုိ၀ယ္ရမွန္းမသိ၊ အလိမ္ခံရမွာလဲ ေၾကာက္သည္။ နယူးေဒလီ ထမင္းဆုိင္ တစ္ခုမွာ အလိမ္ခံရခဲ့ရၿပီး။ ကူညီမယ့္သူရွိတုန္းကေတာ့ ကုိယ္က ဘာမွ ပူစရာမလုိ႔၊ ရထားလက္မွတ္ေတြကုိ သူတုိ႔ဖာသာသူတုိ႔ စီစဥ္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ား ဘယ္လုိ၀ယ္မွန္း မသိ။ ဘယ္ေနရာ၀ယ္ရမွန္းလည္းမသိ။ ဘယ္သူ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္းမသိ။ ကုိယ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခ်င္သည္။ လက္မွတ္ေအးဂ်င့္ေတြ သြားေမးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ ေတာ့ အဲဒီေလာက္ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ မရဘူးတဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေစ်းအလြန္ၾကီးသျဖင့္ ကုိယ္က မတတ္ႏုိင္။ ကဲ- ဒါဆုိ ကားနဲ႔ ျပန္မယ္။ စာေရးသူတုိ႔သည္ နယူးေဒလီကေန ဘံုေဘ (မုိဘုိင္း)သုိ႔ ဘယ္ေလာက္ကြာေ၀းမွန္းလဲမသိ။ ဘယ္လုိသြားရမွန္းလဲကုိ မသိခဲ့ေပ။ ေအးဂ်င့္ေတြကလည္း ကားဆုိရင္ ဒီည ခ်က္ခ်င္းရႏုိင္တယ္။ ဒါဆုိရင္ စာေရးသူတုိ႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္လုိက္သည္။ တကယ္တမ္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ႕ နယူးေဒလီ ကေန ဘံုေဘးသုိ႔ကားျဖင့္ လံုး၀မသြားသင့္ေပ။ ဒါ စာေရးသူ၏ ကုိယ္တုိင္အေတြ႕အၾကံဳ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကား အေတာ္ေ၀းသည္။ ကားလည္း တဆက္တည္းမဟုတ္။ ကုလားေအးဂ်င့္က နည္းနည္းမွလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းမရွင္းျပ။ သူ႕လက္မွတ္ေရာင္းရဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ နယူးေဒလီကေန ဘံုေဘ(မုိဘုိင္း)သုိ႔ ႏွစ္ညႏွင့္ တေနကုန္ စီးေရသည္။ ပူျပင္းေသာရာသီကာလမွ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး လုိက္လာခဲ့ရသည္။ ေလေအးစက္လည္းမပါ။ ၀ယ္တုန္းက ဘယ္ကားမ်ိဳးေကာင္းလဲဆုိတာ မသိ။ Express ဆုိၿပီး ၀ယ္လုိက္တာ။ ကားက ခတ္စုတ္စုတ္၊ အေ၀းေျပးကား ဆြဲဖုိ႕ေတာင္ မသင့္ေတာ္ေတာ့ေသာ ကားျဖစ္သည္။ အိပ္စင္နဲ႔ ၀ယ္မရေတာ့ ထုိင္တဲ့ ခုံပဲ ယူလုိက္ရသည္။ သြားၿပီးေပါ့။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက Express လုိမ်ဳိးထင္တဲ့တာ။ အထဲေရာက္မွ ငုတ္တုတ္မွန္း သိေတာ့တယ္။ ခုံမ်ား က်ဥ္းက က်ဥ္းေသး။ (အိႏိၵယအေ၀းေျပးကားမ်ား အိပ္စင္ ပါသည္) ကားထြက္ခ်ိန္လည္းမမွန္။

စာေရးသူတုိ႕သည္ ကားေပၚေရာက္မွ ကားအေၾကာင္းသိလုိက္ရသျဖင့္ ေပါက္သည့္ နဖူး မထူးဇာတ္ခင္း႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ဆုိင္ကလည္း တစ္ည မုိးလင္းဆုိရင္ေရာက္ၿပီးဟု ေျပာသည္။ ေအာ္မယ္ေလး အဲဒီစိတ္နဲ႕သာ သည္းခံၿပီး လုိက္လာခဲ့သည္။ ည၊ ညၿပီး မနက္၊ ၿပီး ေန႕ခင္း ၿပီး ညေန၊ မေရာက္ေသးဘူးလားဆုိေတာ့ ေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ည စီးရဦးမယ္။ ေအာ္- ေသျပီး။ ရာသီဥတုကလည္း ပူ။ ဘာမွလည္း မစားရ။ ဘာ၀ယ္စားရမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္ဟာ ၀ယ္စားရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတာ မသိ။ အားလံုးက မာဆလာအနံ၊ ငန္စပ္စပ္ ဒါမ်ိဳးေတြပဲရွိသည္။ ေဒလီထမင္းဆုိင္မွာ အလိမ္ခံရၿပီကတည္းက သစ္သီးဆြမ္းပဲ ဘုဥ္းေပးခဲ့ေတာ့သည္။ မထူးဘူး။ ငွက္ေပ်ာက္သီး ၀ယ္ၿပီး အခ်ိဳရည္နဲ႕ပဲ အစာအိမ္ေတြကုိ ေခ်ာ့သိပ္ၿပီး လုိက္လာခဲ့ရသည္။
ဒီလုိျဖင့္ တစ္ညေလာက္စီးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန(၃) နာရီေက်ာ္ေလာက္ သစ္ပင္တစ္ပင္မွု မေတြ႕ရတဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျမိဳ႕နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ အဲဒီမွာ နားရမယ္။ ခု စီးလာမယ့္ကားက ဒီမွာပဲ ေရာက္မယ္။ ေနာက္ကားတစ္စီးေျပာင္းစီးရ မယ္လုိ႕ စပယ္ယာက ေျပာတယ္။ ဟ- သြားၿပီး၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုိ႔ အလိမ္မ်ားခံလုိက္ၿပီးထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားသမားကုိ သြားေျပာၿပီး လက္မွတ္ကုိ ျပသည္။ သူတုိ႕လည္း ေနာက္ကားေျပာင္း ေပးမယ္၊ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္ ေျပာသည္။ ေနာက္ကားက ညေန ငါးနာရီေလာက္မွ ျပန္ထြက္မည္။

( တစ္ခု သတိရမိလုိ႔ --ဖားအံကေန ရန္ကုန္ဆုိၿပီးေျပးေနတဲ့ ဟုိင္းလတ္လုိင္းကလုိ ေပါ့။ ရန္ကုန္ဆုိၿပီး တက္စီးေတာ့ ပဲခူးေရာက္တာနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မသြား ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ေျပာင္းစီးရတယ္။ ရြာသားေတြ ရန္ကုန္ကုိ အလည္လာေတာ့ အဲဒီကားတက္စီး မိတယ္။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ဆင္းခုိင္းပါေလေရာ။ ကားေျပာင္းေပးမယ္။ အဲဒီမွာ ရြာသားမ်ားက ဒုိ႕ကုိမ်ား ေတာသားဆုိၿပီး ဒီလူေတြ ႏွပ္မလုိ႔ထင္တယ္။ မဆင္းဘူး ရန္ကုန္မေရာက္မခ်င္း မဆင္းဘူး။ ကားေပၚမွာ ခပ္တည္တည္ ကုိယ့္အထုပ္ကုိယ္ပုိက္ၿပီး ထုိင္ေနၾကသည္။ တျခားလူေတြ ဆင္းကုန္ၿပီး။ ရြာသားမ်ားတစ္ေယာက္မွ မဆင္းဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စပယ္ယာလည္း စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အဲဒီက်မွ အနီးရွိ ရဲစခန္းကုိအကူအညီေတာင္းၿပီး ရဲက လာ အာမခံေပးလုိက္ေတာ့မွ ရြာသားမ်ား ဆင္းလုိက္ေတာ့တယ္။ )

ဒါဆုိရင္ ဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္း ဘယ္မွ သြားေနရမွာတုန္း။ သူတုိ႔မွာ နားစရာေနရာလည္း မရွိ။ လူတစ္ကုိယ္လံုးလည္း ကားေပၚမွာ ဖုန္ထေတာ့ ဖုန္ေတြပဲ။ ႏြမ္းလည္း ႏြမ္းကုန္ေနၿပီး။ သူတုိ႕က တည္းခုိးခန္းတစ္ခုသုိ႔ လုိက္ပုိ႔သည္။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း။ တစ္နာရီေလာက္သာ ေနရမည့္ဟာကုိ ရူပီတစ္ေထာင္ ေပးရသည္။ မတတ္ႏုိင္။ ကုိယ္လက္သုတ္သင္ သန္႔စင္ဖုိ႔လုိ အပ္သည္။ လန္းဆန္းလာေအာင္လုပ္ဖုိ႔လည္းလုိအပ္ေတာ့ အခန္းကုိ ယူလုိက္ရသည္။
ဒီလုိျဖင့္ ေလးနာရီခြဲေလာက္ တည္းခုိခန္းကထြက္ၿပီး ကားဂိတ္ကုိ သြားရသည္။ ငါးနာရီခြဲဆုိေပမယ့္လုိ႔ (၆) နာရီေလာက္မွ ကားထြက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္(၇) နာရီ ေလာက္ ဘံုေဘသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွလာမၾကိဳ။ ကုိယ့္ဘာသာကုိ သံုးဘီကားငွားၿပီး သူငယ္မ်ားခ်င္း ရွိတဲ့ ဘံုေဘတကၠသုိလ္သုိ႔သြားသည္။ အဲဒီမွာ တည္းခုိးစရာေနရာမရွိသျဖင့္ တစ္ညသာ အိပ္ၿပီး မနက္ ပုေနးက သူငယ္ခ်င္းလာေခၚေတာ့ ပုေနးကုိ သံုးရက္ေလာက္ ေနလုိက္ရေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သီဟုိဠ္ကုိ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဒိတ္ (date) မရသျဖင့္ ေစာင့္လုိက္ရသည္။ သံုးရက္ၾကာေတာ့ ပုေနးကေန တစ္ခါ ဘံုေဘးကုိ ျပန္လာၿပီး သီဟုိဠ္သုိ႔ kingfisher ေလယာဥ္ျဖင့္ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

အမိေျမသုိ႔ တစ္ေခါက္
သီဟုိဠ္ေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ၊ သိမ္းစရာရွိတာမ်ား သိမ္းၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ရမွာျဖစ္သည္။ ဇြန္လဆန္းပုိင္းေရာက္ေနၿပီး။ ဇြန္လုိင္ (၁၅) ရက္ေန႔ဆုိရင္ ေဖါင္(form) အၿပီးတင္ရမည္။ ဒါေၾကာင့္ သီဟုိဠ္မွာ ငါးရက္ေလာက္ပဲ ေနၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျမန္မာျပည္သုိ႔ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက) ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ေပ်ာ္တယ္ဆုိ ငါ တကၠသိုလ္ ေအာင္ျမင္ၿပီဆုိသည့္ စိတ္ျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက တျခားသူေတြနဲ႕ ႏႈိင္းရင္ စာေရးသူတုိ႕က တစ္လေက်ာ္ေလးအတြင္းမွာ တကၠသုိလ္က Eligibible certificate ရတယ္ဆုိေတာ့ တျခားသူမ်ားကလည္း အားက်သည္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေပ်ာ္သည္။ (သုိ႕ေသာ္ ေနာက္ပုိင္းဘာျဖစ္လာဘယ္ဆုိတာ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူအပါအ၀င္ ဘယ္သူမွ မသိရွာခဲ့ေခ်)
ဤသုိ႔ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႕ အိႏိၵယသံရံုးကုိ သြားၿပီး ဗြီဇာေလွ်ာက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ မုိးရြာေနၿပီး။ နာဂပူမွာ ေနပူတုန္း။ သံရံုးကိစၥက တစ္ပတ္အတြင္း ၿပီးသည္။ ဇြန္လလည္း ကုန္ေတာ့မယ္။ လက္က်န္အခ်ိန္ေလး (၆)ရက္အတြင္းမွာ ရြာျပန္ၿပီး ဆရာသမား အမိဘ သဂၤဟမ်ားကုိ သြားေရာက္ႏႈတ္ခဲ့သည္။ (တကယ္ေတာ့ ပုိက္ပုိက္ ျပန္ရွာတာပဲ)။
ဒါယကာ၊ဒါယိကာမအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႕ကလည္း ရွိတာေလးနဲ႕ လွဴေပါ့။ ကုိယ္လဲ (ဘယ္သူ႕ကုိမွ အားမနာပဲ) လွဴလုိ႕ ရတာေလးကုိ ယူၿပီး ဇြန္လ ၂၈၊ ၂၀၁၀ မွာ အိႏိၵယသုိ႔ ျပန္လည္ ထြက္ခြါလာခဲ့ ျပန္သည္။ နာဂပူေရာက္ေတာ့ ဇြန္လကုန္ခါနီးၿပီးဆုိေတာ့ မုိးနည္းနည္းေလး ရြာလာၿပီ။ အရင္လုိေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာ့ မပူေတာ့ေပ။ ဇြန္လႈိင္လ (၁) ရက္ေန႔ကေနစၿပီး ေနာက္ဆံုး ေဖါင္တင္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဇြန္လႈိင္လ (၁၅) ရက္ေန႔အထိ လုိအပ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ လုပ္ရသည္။ ပညာေရးကိစၥေၾကာင့္ ပညာေရးနဲ႕ဆုိင္တဲ့ ရံုးကုိသြား၊ ေနထုိင္ဖုိ႕ကိစၥအတြက္ ရဲရံုးကုိသြားရ၊ အာမခံအတြက္ ျပည္ထဲေရးရံုးကုိ သြားရ၊ ေဆးစစ္တဲ့ကိစၥအတြက္ ေဆးရံုကုိသြားရ။ ေက်ာင္းေၾကး အတြက္ ဘဏ္ေနတစ္ဆင့္ သြားရတာဆုိေတာ့ ဘဏ္ကုိသြား၊ ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္ေသးတဲ့အပုိင္း က်န္တာကုိး။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ဒီကိစၥေတြကုိ နာဂပူဘုန္းၾကီးႏွင့္ သူ႕တပည့္တကာေတြ အဓိက ကူညီေပးတဲ့အတြက္ မ်ားစြာ သက္သာခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႕ ကူညီေပးလုိ႔။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္။

အေမ့သား Ph.D ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး

ဒီလုိျဖင့္ ဇြန္လႈိင္လ (၁) ေန႔ကေန စတင္လုပ္ရွားလုိက္တာ ဇြန္လ (၁၅) ရက္ ေနာက္ဆံုး ဒိတ္လုိင္း (deadline) အထိ ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္တမ္း ဒီကိစၥေလးေတြ ဒီေလာက္ရက္ အမ်ားၾကီး မၾကာသင့္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူအထက္က တင္ျပၿပီးသကဲ့သုိ႕ ေအ့ မိနစ္ ( ၁ မိနစ္)၊ ဒုိး မိနစ္(၂-မိနစ္) ဆုိတာေတြနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္ဆံုးရက္အထိမွ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ မ်ားစြာအေတြ႕အၾကံဳရခဲ့ပါသည္။
၁၅. ၀၇.၂၀၁၂ ရက္ေန႔မွာ စာေရးသူတုိ႔၏ admission form ကုိ တကၠသုိလ္ Ph.D cell (သုေတသန ဌာန) သုိ႕ ေအာင္ျမင္စြာ သြားေရာက္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စာေရးသူအပါအ၀င္ စုစုေပါင္း ျမန္မာရဟန္းေတာ္ (၄) ျဖစ္သည္။ admission form တင္ၿပီးဆုိေတာ့ ကိစၥကၿပီးၿပီတဲ့။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီးလို႔သာ မွတ္လုိ္က္ေတာ့တဲ့။ မျဖစ္ မရွိတဲ့။ ကဲ အားလံုးကုိ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ စာေရးသူတုိ႕လည္း ၀မ္းသာသြားၿပီး။ ေနာက္ (၆) လ ကေန တစ္ႏွစ္အတြင္း approval letter (ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ) ရေတာ့မယ္ေပါ့။ Approval အတြက္ေတာ့ မပူနဲ႕ေတာ့ တဲ့။ က်မ္းသာ ေရးေတာ့ ျပဳေတာ့။ အဲဒီ approval က်တာနဲ႕ (၂)ႏွစ္ ခြဲအတြင္း က်မ္းၿပီးရင္ တင္လုိ႔ရၿပီး တဲ့။ ေပ်ာ္ပါၿပီး။ အေမ့သား Ph.D ေက်ာင္းသား ျဖစ္ပါၿပီး။ ။

သုိ႔ေသာ္ ……..သုိ႕ေသာ္…………

တကၠသုိလ္္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ အပုိင္း (၃) 

ျပႆနာ အစေပၚလာျခင္း

ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီးဆုိေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီးေပါ့။ ဒီလုိနဲ႕ ဒီကုိ တကၠသုိလ္လာတက္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ေခၚၾက။ ေက်ာင္းအပ္ၾကနဲ႕႔ ပထမ ေျခာက္လအတြင္း အလုပ္ကုိ ရႈပ္ေနၾကတာပဲ။ အားလံုးေပါင္း စာေရးသူတုိ႕အပါအ၀င္း ေက်ာင္းသား 20 ေက်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္မွ မရတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ျပန္သြားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသား 20 ေက်ာ္မွာ 10 ပါးက  နာဂပူတကၠသုိလ္၊ ေနာက္ 10 ပါးက နာဂပူျမိဳ႕နဲ႕ 45 ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ ရာမေတ့က္ (Ramtek) ျမဳိ႕မွာ ရွိတဲ့ K. K. Sanskrity တကၠသုိလ္မွာ တက္တယ္။ နာဂပူမွာ မရေတာ့လုိ႕ အဲဒီကုိ ေျပာင္းလုိက္တာပါ။

ဒီလုိျဖင့္ စာေရးသူတုိ႕သည္ ေနရင္း ထုိင္ရင္း စားရင္း ေသာက္ရင္း က်မ္းအတြက္ စာေတြေရးရင္း ေစာင့္လာခဲ့ၾကတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္လုနီးပါး အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ approval က က်မယ္ က်မယ္နဲ႕႔ ေဟာ 2011 ဇြန္လုိင္လအစမွာပဲ မထင္မွတ္တဲ့ သတင္းေတြ အေျပာင္းအလဲေတြ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ 2010 ဇြန္လ ဆက္ရွင္ (session) မွ၍ admission တင္ၿပီးသားေရာ မတင္ရေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေရာ အကုန္လံုး ေဒါက္တာ၀င္ခြင့္ (PET- Ph.d Entrance Test) ေျဖရမယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ph.D ေက်ာင္းသားမ်ား ၀င္ခြင့္ေျဖရမယ္ ဆုိေသာ စည္းမ်ဥ္းသည္ ဟုိးအေစာပုိင္းကတည္းက UGC (တကၠသုိလ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕) က ထုတ္ထားတယ္တဲ့။  သုိ႕ေသာ္ ထုိစည္းမ်ဥ္းကုိ တကၠသုိလ္အမ်ားစုက အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ၿပီး အေကာင္အထည္မေဖၚေသးဘဲ ေနခဲ့ၾကတယ္တာတဲ့။

အစကေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ မပါသလုိလုိနဲ႔ ေနာက္ပုိင္း စာေရးသူတုိ႔ပါ ပါ၀င္လာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲရေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ နီးကပ္မွ သိရသျဖင့္ အေျပးအလြား၀င္ခြင့္ေဖါင္ တင္လုိက္ရသည္။ ၀င္ခြင့္ေဖါင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အစကေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ မွန္းထားတာ ဘာေျပာေျပာ Buddhism ႏွင့္ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတာ့ ေအာင္မွတ္ေလာက္ေတာ့ပါ မွာေပါ့။ က်န္တာကေတာ့ တျခားဘာသာရပ္ေတြေပါ့။ တကယ္လက္ေတြ႕ေျဖတဲ့ေန႔မွာေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ႏွင့္ ဆုိင္တဲ့ Buddhism တစ္လံုးေတာင္ မပါဘူး။ အေထြအေထြဗဟုသုတနဲ႔ စာေရးသူတုိ႔နားမလည္ႏုိင္တဲ့ science, maths, Logic စတာေတြနဲ႔ပဲ ပါလာေတာ့ စာေရးသူတုိ႔မွာ ငကန္းကုိ လမုိက္ညမွာ လမင္းၾကီးကုိ ၾကည့္ခုိင္းေနသလုိျဖစ္ သြားေတာ့သည္။ ရွင္းရွင္းပဲ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသား 12 ပါးေျဖတာ တစ္ပါးမွ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။ ေျဖရတာလည္း online & computer နဲ႔ ေျဖရသည္။ မိနစ္ (၉၀)ေပးၿပီး ေမးခြန္း(၈၀) ေျဖရသည္။ အမွားအမွန္ျခစ္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္မသိတဲ့ ဘာသာရပ္ ေတြကုိ ဘယ္သုိ႔ေျဖရ မည္နည္း။ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးေပးလည္း မရႏုိင္ေပါင္။

ဤေနရာမွာ စာေရးသူတုိ႔က မိမိတုိ႔၏ ၀င္ခြင့္မေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အဆင္ေျခေပးေနတာ ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ကုိယ္ကြ်မ္းက်င္ ေလ့လာဖူးခဲ့နယ္ပယ္ေဒသ ပညာရပ္မဟုတ္ရင္ မည္မွ်လြယ္ ေစကာမူ ဘယ္လုိအေျခအေနရွိမယ္ဆုိတာ စာဖတ္သူတုိ႔ မွန္းႏုိင္ေလာက္ပါသည္။ တကယ္တမ္း အားျဖင့္ ဒီစည္းမ်ဥ္းသည္ စာေရးသူတုိ႔ တကၠသုိလ္၌သာလွ်င္ က်င့္သံုးရသည္မဟုတ္၊ အိႏၵိယ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ (UGC- University Granted Committee) လက္ေအာက္ခံ တကၠသုိလ္အားလံုး စည္းမ်ဥ္းအတုိင္း လုပ္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ တျခားတကၠသုိလ္ေတြမွာ ကုိယ့္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္ကုိပဲ ကုိယ့္ဌာနမွာ ေျဖရသည္။ စာေရးသူတုိ႔ တကၠသုိလ္က ထုိသုိ႔မဟုတ္၊ အားလံုးႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ ဘာသာရပ္တစ္တစ္ခုကုိသာ ကုိယ္စားျပဳသည္မဟုတ္ေသာ ေမးခြန္ပံုစံမ်ိဳး (common questions) ကုိ လုပ္ပစ္လုိက္ေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ အခက္ေတြ႕သြားကုန္သည္။ ေမးခြန္ကေတာ့ သိပ္ခက္လွခ်ည္း မဟုတ္ဟု ထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူတုိ႔၏ ပညာေရးေနာက္ခံ (Education Background) ႏွင့္ လားလားမွ် မတူညီေသာေၾကာင့္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ် မရႏုိင္ေပ။ စာေရးသူတုိ႔အေနျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေမးခြန္း (၈၀)မေျပာနဲ႔ (၁၅၀) ေလာက္ ေမးလည္းဘာမွ မျဖစ္ဘူးလုိ႔။

ဒီ PET (Ph.d Entrance Test) 2011 ဇြန္လႈိင္လမွ စတင္၍ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ၾကိမ္ က်င္းပသည္။ စာေရးသူတုိ႔ စတင္၀င္ေရာက္တာက 2010 ဇြန္လႈိင္လျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ၾကာမွ ဒီစည္းမ်ဥ္းစတင္တယ္ဆုိတာ သိႏုိင္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔သည္ ၀ါရီ (worry) မ်ားရေတာ့သည္။ ဘယ္လုိ႔လုပ္ရမွာနည္း။ ဤ အေျခအေနမွာ စာေရးတုိ႔အတြက္ ဒုကၡိတကုိ ပ်ားတုတ္၊ ႏြားပိန္ ေခ်ာင္ပိတ္ရုိက္ခံရသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေနလာခဲ့တာလဲ တစ္ႏွစ္ နီးပါး ရွိၿပီး။ ေက်ာင္းလခ ရူပီ ၂၅၀၀၀ (ေဒၚလာ ၆၀၀ နီးပါး) လည္းထည္႔ၿပီး ၿပီ။ ေရွ႕မတုိးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူတုိ႔ကလည္း ဒီစာေမးပြဲမွ မေအာင္ရင္ approval letter ထုတ္မေပး သလုိလုပ္ေနသည္။ ေနာက္တကၠသုိလ္တစ္ခု ေျပာင္းဖုိ႔ဆုိတာလဲ ေျပာသေလာက္ မလြယ္ကူေခ်။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးတုိ႔အဖြဲ႕ က ဒီျပႆနာကုိ နည္းလမ္းရွာ ေျဖရွင္းဖုိ႔သာ ရွိေတာ့သည္။

ျပႆနာကုိ ရင္ဆုိင္ျခင္း

စာေရးသူတုိ႔သည္ ၀င္ခြင့္အေျဖထြက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ 2011 ဇြန္လုိင္လ(13) ေန႔မွာ တကၠသုိလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္အား စာေရးသူတုိ႔၏ အေျခအေန အခက္အခဲကုိ သြားေရာက္ တင္ျပၾကသည္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူတုိ႔ နာဂပူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြသာမက K.K Sanskrity တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားလည္း ပါသည္။ အားလံုးစာေရးသူတုိ႕ ျမန္မာေက်ာင္းသားစုစုေပါင္း အပါး(၂၀)၊ ေနာက္ ထုိင္းေက်ာင္းသားေတြ ၁၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ အားလံုးတုိင္ပင္ၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးကုိ သြားေတြ႕သည္။ တကယ္တမ္း ပါေမာကၡၾကီးနဲ႔ေတြ႕ဖုိ႕ ငါးေယာက္ပဲ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ား အျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနရသည္။ အဲဒါ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသား သံုးေယာက္ ထုိင္းေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ပါေမာကၡနဲ႔၀င္ေတြ႕ၿပီး စာေရးသူတုိ႔၏ requesting letter (သနားခံစာ) ကုိေပးအပ္ခဲ့ၿပီး စာေရးသူတုိ႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ဒီမွာေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေၾကးလည္းေပးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ admission form ကုိလည္း 2010 ဇြန္လုိင္လကတည္းက တင္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီစည္းမ်ဥ္း ေၾကာင့္ စာေရးသူတုိ႔ စိတ္ပ်က္ရပါေၾကာင္း၊ ဒီစည္းမ်ဥ္းအတုိင္း လုပ္မယ္ဆုိရင္လည္း စာေရးသူတုိ႔ ဘာသာရပ္ႏွင့္ ဆုိင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ဳိးကုိ ေမးေစလုိေၾကာင္း၊ တကၠသုိလ္စေရာက္တုန္းက ဒီ စည္းမ်ဥ္း မရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ရွိခဲ့လွ်င္ လာျဖစ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ခုမွ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း မ်ားစြာနစ္နာ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ တင္ျပခဲ့သည္။ သူနဲ႔ အၾကာၾကီးေတာ့ ေျပာခြင့္ မရခဲ့ပါ။

သူကလည္း သူ႕ဘက္က ဒါကုိ အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ဒီေမးခြန္းေတြဟာ ဘာသာရပ္တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဌာနတစ္ခုခုကုိရည္ရြယ္ထုတ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႕ျပင္ သင္တုိ႔ ဘာသာရပ္အတြက္ကုိသာ ေမးခြန္းထုတ္ေျဖႏုိင္မယ္ဆုိရင္ တျခားေသာ ဘာသာရပ္က ေက်ာင္းသား ေတြလည္း ဒီလုိပဲ ေတာင္းဆုိလာႏုိင္ေၾကာင္း အဲဒီလုိဆုိရင္ တကၠသုိလ္က လုပ္မေပးႏုိင္ေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ အမ်ားနဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာ (common questions)ကုိသာ ျပဳလုပ္ထားျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စာေရးတုိ႔ကုိ ေျပာျပၿပီး ျပန္လြတ္လုိက္သည္။ သူနဲ႕ ၁၀ မိနစ္ခန္႕သာ ေျပာခြင့္ရခဲ့သည္။

ဒီလုိျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ ေသခ်ာတဲ့ အေျဖမရဘဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။       အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ တုိင္ပင္ၾကၿပီး ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒုိ႔ေတြ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျဖေျဖ ေအာင္ႏုိင္ဖြယ္ မရွိဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ေလ ကံေကာင္းလုိ႔ေအာင္ရင္ေတာင္ က်န္တဲ့သူေတြ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာေမးပြဲမွ ေျဖခြင့္လြတ္ေအာင္ လုပ္ၾက႐ံုသာ ရွိေတာ့တယ္။ ဒီလုိျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔သည္ စာေရးသူတုိ႔၏ Supervisors (ၾကီးၾကပ္ေရး) မ်ားကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး အကူအညီေတာင္း ရသည္။ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမလားမသိ၊ စာေရးသူတုိ႔ Supervisors မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတြျဖစ္ေနၾကေတာ့ ဒီအေပၚ အာရံုစုိက္မႈရွိခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကလည္း ဒီကိစၥရွင္းေအာင္ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမည္ဟု ေျပာ၍ စိတ္သက္သာရာရခဲ့သည္။ လုပ္ေပးမည္၊ အခ်ိန္ေတာ့ ၾကာမည္ျဖစ္သည္။ ဒီလုိျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔သည္ အခ်ိန္ကာလဆုိတာကုိ ေစာင့္ဆုိင္းရေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ စာေရးသူတုိ႔အားလံုး စိတ္ဓာတ္က်ကုန္သည္။ စာလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေခ်။ လုပ္ထား ခဲ့တဲ့စာေတြကုိလည္း ပစ္ထားလုိက္ေတာ့သည္။ ဒီကိစၥအဆင္မေျပမခ်င္း စာလုပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ေပ။ Supervisors ေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတုိ႔လုပ္ႏုိင္သမွ် အတုိင္းအတာကုိ လုပ္ဖုိ႔စတင္ လႈပ္ရွားေတာ့သည္။ ေနာက္လာမည့္ Academic အစည္းအေ၀းမွာ ဒီကိစၥကုိ တင္ျပၿပီး အဆင္ေျပ ေအာင္ လုပ္မည္ဟု ေျပသည္။ စာေရးသူတုိ႔သည္ ေနာက္လာမည့္ တကၠသုိလ္အစည္းအေ၀းကုိ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖင့္ ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။ ဒီနည္းျဖင့္ တစ္လၿပီး တစ္လ အခ်ိန္ကုန္လြန္ခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ေသာသူအတြက္ ညတာရွည္၏သကဲ့လုိ႕ ေမွ်ာ္ေနေသာ စာေရးသူတုိ႔ဖုိ႔လည္း တစ္ရက္တာ ဟာ တစ္သက္စာပမာ ရွည္လွပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အေမးရွိေတာ့ အေျဖရွိရသည္၊ ျပႆနာရွိေတာ့လည္း ျပႆနာေျပေၾကာင္း ရွိကုိ ရွိရမည္ ဟု ယံုၾကည္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ရွည္ သည္းခံရမည္ ျဖစ္သည္။

ေမွ်ာ္သူေနသူတစ္ဦးရဲ႕ ရင္လႈိင္းခတ္သံ

ဤသုိ႔ႏွယ္ စာေရးသူတုိ႔ ေစာင့္လာခဲ့တာ ရာသီေတြေျပာင္း လေပါင္းကုန္လြန္ ျပကၡဒိန္စာရြက္ ေတြလည္း တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္း ခဲ့ရၿပီး။ ေစာင့္ခဲ့ရလုိ႔ ကုန္ခဲ့ေသာအခ်ိန္ေတြ ဟာ ကမၻာ့အေျပးခ်ိန္ပီယံ  ဟူစိန္ေဘာတ္အတြက္ ႏွေျမာစရာ ေရႊထုပ္မ်ားျဖစ္ေနမလား ေတာင္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ စာေရးသူတုိ႔အတြက္ေတာ့ စုတ္ျပတ္သြားတဲ့ ျပကၡဒိန္စာရြက္ေဟာင္း တစ္ရြက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ညဥ္းညဴသံေတြ၊ ေနာင္တသံေတြ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္သံေတြႏွင့္အတူ ေစာင့္ေနရသူတစ္ဦးရဲ႕ ရင္ထဲက ဘယ္သူမွ မၾကားႏုိင္တဲ့အသံေတြဟာ ေကသရာဇာ ျခေသ့ၤမင္းၾကီး ဟိန္းေဟာက္သံထက္ေတာင္ က်ယ္ေလာင္ေနသလား။ သုိ႔ေသာ္ ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းပဲဆုိၿပီး ကုိယ့္ရင္၀ကုိ ကုိယ္ဖိရင္း အားနည္းလွ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိပဲ ရုိးမယ္ဖြဲ႕ကာ ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္။

2010 က 2011, 2011 က 2012 ေရာက္လာၿပီး။ 2012, (3) လပုိင္းေလာက္မွာ အပ်င္းေျဖဖုိ႔ ေမြးေျမသုိ႔ တစ္ေခါက္ အလည္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ အႏုိင္ပုိင္းၿပီးျပန္လာရမယ့္ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ အရႈံးအႏုိင္မေပၚတဲ့ အားကစားသမားတစ္ဦးရဲ႕ ကစားကြင္းမွ ထြက္ခြါခဲ့ရတဲ့ ေျခလွမ္းဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ေျခလွမ္းမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္သြက္လက္ပါ့မလဲ။ ေအာ္ သုိ႔ေသာ္ အေ၀းကြင္းမွာ ကန္ရတာ လုိ႔သာ ေျဖသာၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရတာေပါ့။

သႏၶိ႒ာန္တစ္၀က္ ႏွင့္ အားေဆးတစ္ခြက္

အမိေျမမွာ သံုးလေက်ာ္ေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ ထုိအေတာအတြင္း တကၠသုိဘ္ဘက္ကုိ နားစြင့္ရင္း သတင္းနားေထာင္ခဲ့တယ္။ ၾကားရၿပီး။ 2012 ဇြန္လ ရဲ႕ တစ္ရက္ေသာေန႔မွာေပါ့။ နာဂပူတကၠသုိလ္က ႏုိင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားမ်ားကုိ Examption (၀င္ခြင့္ေျဖဆုိျခင္းမွ ကင္းလြတ္ခြင့္) ေပးလုိက္ၿပီးတဲ့။ ကဲ ေကာင္းလုိက္တဲ့ သတင္း၊ အားေဆးတစ္ခြက္ထက္ေတာင္ အစြမ္းထက္ေသး။ ေအာက္ေရာက္လုနီးပါး က်ေနတဲ့စိတ္ဓာတ္ အေပၚသုိ႔ ျပန္တက္လာခဲ့ၿပီး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ လာမည့္ ေက်ာင္းသားအသစ္ အတြက္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအတြက္ သိပ္မေသခ်ာဘူး။ ေဟာ- အားေဆးထဲမွာ နည္းနည္း ဘာမီတြန္ပါတယ္။ အိပ္ငုိက္စရာပဲ။ 2012 ဇြန္လုိင္လ 23 ရက္ေန႔မွာ အေမ့အိမ္မွာ အိႏၵိယသုိ႔ ဒီတခါ Ph.D မၿပီးမခ်င္း မျပန္ဘူးကြ ဟူေသာ သႏၶိ႒ာန္တစ္၀က္ျဖင့္ ထြက္ခြါလာခဲ့ျပန္တယ္။

အထူးသတင္းေကာင္း

ခုေတာ့ ျပႆနာတစ္၀က္ရွင္းၿပီးလုိ႔ ဆုိႏုိင္သြားပါၿပီး။ တကယ္ေတာ့ ျပႆာနာက ေလးပံု သံုးပံုးေလာက္ေတာ့ ရွင္းၿပီးလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီအေရးကုိ အားထုတ္ ေျဖရွင္းေပးတဲ့ ဆရာၾကီးေတြေရာ ဌာနမွဴးကပါ အားလံုး အုိေကၿပီးလုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တကယ္လည္း ခု VC (Vice Chancellor) တကၠသုိလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကုိလည္း စာေရးသူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ သြားေတြ႕ၿပီး ဒီကိစၥကုိ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့့္ ေက်းဇူးတင္စကားသြားေျပာၿပီးပါၿပီး။ ဒါေၾကာင့္ သံုးပံု တစ္ပံုေျပ ၿပီးလုိ႔ ေျပာတာေပါ့။ တစ္ပံု မေျပႏုိင္ေသးတာက approval letter လက္ထဲ မေရာက္ေသးတာေၾကာင့္ပါ။ တကၠသုိလ္ဘက္ကလည္း လာမည့္ ၂၀၁၂ ေအာက္တုိဘာလ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိ၀င္ဘာလ ေလာက္ဆုိရင္ စာေရးသူတုိ႕ကုိ လူေတြ႕စစ္ေဆးၿပီးမွ approval letter ကုိထုတ္ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ အထက္ပါ ဆရာမ်ား၏ ၾကိဳးပမ္းမႈေတြေၾကာင့္ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြသာမက ႏုိင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားမ်ား ေနာက္ဆုိရင္လည္း ၀င္ခြင့္ PET ကုိ ေျဖစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားသားေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ၀င္ခြင့္ေျဖဆုိမႈကေန ကင္းလြတ္ခြင့္ (Examption) ေပးလုိက္ပါၿပီး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္လာမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားရွိရင္ေတာ့ ဒီအတြက္ စာေရးသူတုိ႔လုိ ပူစရာမလုိပါဘူး။ အားလံုး အုိေက သြားပါၿပီး။

ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႕ကေတာ့  ေစာင့္လက္စမုိ႔ ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္းျဖင့္----

အရွင္ဣေႏၵာ (ျမိဳင္-ကမာ)

23.08.2012

                        ၿပီးပါၿပီ